Zes frisse vroegtwintige communicatiestudenten zitten met opengeklapte laptop voor me klaar in een hippe glazen gespreksruimte van de Avans Hogeschool in Breda. Geduldig luisteren ze naar wat ik vertel over mijn werk als communicatieadviseur.
Al snel nemen ze het gesprek over en vuren gretig hun vragen op me af. Want daarvoor ben ik er tenslotte. De deadline voor hun afstudeeropdrachten nadert. Ze worstelen met teveel of te weinig informatie, te brede of te smalle onderzoeksopzetten, te makkelijke of extreem ingewikkelde hulpvragen.
Ze zitten middenin wat ik de ‘zwemmen-zonder-bandjes’-fase noem. De opleiding laat ze bewust zelfstandig naar oplossingen zoeken. Want dat moeten ze straks in het ‘echte’ werk ook. Het is aandoenlijk om te zien en vooral erg leuk om met ze mee te denken. Waarbij ik zelf bijna in de valkuil stap van teveel willen helpen en meegeven. Ideeën vliegen kriskras door de ruimte.
Twee dingen druk ik ze specifiek op het hart: hou het klein, focus op wat je écht weet uit je onderzoek – je hoeft niet de hele wereld te redden. En, nog veel belangrijker: schakel hulp in – leer van anderen. Want zélf doen betekent niet dat je het alléén hoeft te doen. Betrek je docenten, je opdrachtgever, je medestudenten, professionals uit het vak. Zoek voorbeelden van soortgelijke communicatievraagstukken, kijk hoe die het oplosten.
Zelf was ik als starter vaak te trots om steun te zoeken, had kennelijk iets te bewijzen. Dat is dom en heeft me nodeloos doen watertrappen. En daarom vind ik het extra leuk en belangrijk om deze studenten naar de eindstreep te helpen.